Radoslav Bečejac

Ponikao je u zrenjaninskom Proleteru, a u Partizan stigao 1963. godine. Mada je došao iz drugoligaškog kluba, Zaza Bečejac je bio već poznat i afirmisan igrač, pa je predstavljao značajno pojačanje za Partizan. Odmah je zauzeo mesto u startnoj postavi, na poziciji koja danas otprilike dogovara mestu zadnjeg veznog. Bečejac će provesti 4 sezone u klubu, zabeležiti preko 100 nastupa, steći status reprezentativca, osvojiti jednu titulu i biti važan deo tima koji je dogurao do finala Kupa evropskih šampiona. Iz Partizana je 1967. godine neočekivano, a za tada rekordno veliki novac, prešao u ljubljansku Olimpiju, gde će igrati punih 5 sezona. Tako je, eto, Bečejac, praktično na vrhuncu karijere i u najboljim godinama za jednog igrača (26), otišao iz Partizana ne u inostrantvo, več u domaći, daleko manji klub. Nešto slično naredne godina uradiće i Josip Pirmajer (Vojvodina), što svedoči o krizi načeg kluba tih godina, koji, eto, nije bio sposoban da zadrži neke od svojih najboljih igrača, već su mu ih otimali manji domaći klubovi. Bečejac će iz jugoslovenskog fudbala otići 1973. godine, u kolumbijski Independiente iz Santa Fea, gde će vrlo brzo i završiti karijeru. Bio je jedno vreme trener prvog tima Olimpije, ali se vrlo brzo posvetio isključivo radu sa mlađim selekcijama. Između ostakih, njegovu školu prošli su Janez Pate, Gregor Židan, Primož Gliha, Stanislav Komočar, kao i Branko Ilić, nekedašnji Partizanov fudbaler.

Radoslav Bečejac je rođen 21. decembra 1941. godine u Žitištu, sa Partizanom je osvojio titulu šampiona 1965. godine i igrao u finalu Kupa šampiona 1966. godine. Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 12 utakmica.